صفر نهصدوسی‌وپنج، الیٰ آخر.
– زیبا، ببخشید من کمی دیر می‌رسم.
– اصلاً عجله نکن. چیزی شده؟
– چیزی خوب. برایت خواهم گفت.
با سه-چهار دقیقه تأخیر رسیدم. گفتم که در پله‌های ماقبلِ آخرِ روبه‌بالای ایستگاهِ تجریش آقای جوانِ ویولن‌نوازی داشت سیاهه‌ی شیندلر می‌نواخت و ایستادم تا تمام بشود.
امروز با گونه‌ی جدیدی از استدلال در موردِ انتخاباتِ مجلس شورای اسلامی مواجه شدم که قائل‌اش این‌طور می‌گوید: می‌پذیرم که مجلسی با اکثریتِ اصولگرا اوضاع را به لحاظِ آزادی‌های فردی و سیاست‌های اجتماعی و احتمالاً سیاستِ خارجی بدتر میکند؛ اما من رأی نمی‌دهم زیرا اینها برایم مهم نیست.
حالا البته می‌شود ابرازِ تعجب کرد از اینکه چنین چیزی را ’استدلال‘ بنامیم؛ اما بیایید به اصلِ ایده بپردازیم. تصور می‌کنم که کسی که در انتخابات شرکت میکند احتمالاً قصدِ اصلی یا یک قصدِ عمده‌اش این است که وضعیت را بهتر کند یا از بدترشدنِ اوضاع جلوگیری کند (و بنابراین یک راهِ منصرف‌کردنِ کسی از شرکت در انتخابات این است که متقاعدش کنیم که محتمل نیست مشارکت‌اش چنان نتیجه‌ای داشته باشد). ایده‌ای که گزارش کردم، می‌پذیرد که با رأی‌ندادن‌مان راهِ بدترشدنِ اوضاع هموارتر می‌شود، اما می‌گوید که، با این حال، رأی نمی‌دهد. و چرا رأی نمی‌دهد؟ چون برایش اهمیتی ندارد—یا دیگر اهمیتی ندارد.
گمان نمی‌کنم شخص عاقلی معتقد باشد که در هر صورت باید در انتخابات شرکت کرد: رأی‌دادن، فرمانی بلاشرط نیست که از آسمان نازل شده باشد؛ چیزی نیست که مکلّف به آن باشم مستقل از اینکه چه قصد و خواستهای داشته باشم—رأی‌دادنِ منِ شهروندِ عادیْ مشروط است به خواسته‌‌ام، که نوعاً خواستهای است در این مورد که شرایطِ زیست‌‌ام در همین کشوری که در آن هستم (نه در ماه و مشتری، نه در کانادا و استرالیا و امریکا و جمهوریِ چک) بهتر بشود، یا بدتر نشود. به‌نظرم پیش‌فرضِ هر بحثی در موردِ لزوم یا فایده‌ی شرکت در انتخابات همین است. کسی اگر این پیش‌فرض را نمی‌پذیرد، طبیعی است که رأی ندهد، طبیعی است که بحثی هم در کار نباشد. بحثی نوعی در موردِ انتخابات بحثی است با این محتوا که آیا/چگونه رأی‌دادن می‌تواند اثری یا اثرِ مطلوبی ایجاد کند یا نه: یک طرف می‌گوید می‌تواند، طرفِ دیگر تردید میکند؛ یک طرف می‌گوید رأی‌دادن به فلان شخص یا گروه اوضاع را بهتر میکند، طرفِ دیگر این را نمی‌پذیرد، یکی دیگر هم اصلاً نتیجه‌ی اعلام‌شده را لزوماً تابعی از رأی‌های به‌صندوق‌ریخته نمی‌داند. همه‌ی اینها با پیش‌فرضِ این است که می‌خواهیم اوضاع بهتر شود، یا بدتر نشود. این پیش‌فرض اگر برقرار نباشد حرفی نداریم. مشکلِ حادِ آپاندیس هم اگر داشته باشم، دکتررفتن‌ام نهایتاً منوط به این است که خواستهای داشته باشم برای رفعِ درد و خطر.
[با پذیرشِ خطرِ تکرارِ ملال‌آور: اگر بگوییم شرکت در انتخابات فایده‌ای ندارد (یا حتی ضرر دارد)، هم‌چنان درِ بحث را نبسته‌ایم—هدفِ سعی در بدترنشدن را به‌رسمیت شناخته‌ایم و حرفی داریم در این مورد که رأی‌دادن آیا چه تأثیری دارد. این بسیار متفاوت است با اینکه بگوییم که اصلاً برایمان مهم نیست.]
اینکه آینده‌ام (حتی آینده‌ی نزدیک‌ام) برایم مهم نباشد، شاید نشانه‌ی مهمی از افسردگی باشد. دیدنِ بی‌کفایتیِ گروهی که به آنان رأی داده‌ایم، مشاهده‌ی بی‌حرمتی به شهروندان و هدررفتنِ جانِ انسان‌ها طبیعی است که غمگین و عصبانی‌مان کند. ضعیف‌تر اگر باشیم، در این غم فرو می‌رویم و شاید که بیرون نیاییم.
حیطه‌ی کنشِ سیاسی حیطه‌ی عقلانیت و محاسبه و تدبیر است. رسیدن به جامعه‌ی قانونمند و آزاد و دمکراتیک [دارم ایده‌آل‌های خودم را می‌گویم] آسان نیست—نه الآن و در اینجا آسان است، نه در اروپای غربی آسان بوده است. با بیشترین توانایی‌مان محاسبه می‌کنیم و گام برمی‌داریم: گاهی معلوم می‌شود که گام‌هایمان به جلو (یعنی در جهتِ هدف‌هایمان بوده)، گاهی معلوم می‌شود اشتباه کرده‌ایم. گاهی سرعت‌مان کمتر از پیش‌بینی‌مان بوده، گاهی بی‌اخلاقیِ حریف بیش از انتظارمان بوده، و غیرذلک؛ اما گام اگر برنداریم بعید است که جلو برویم.
از سالِ هفتادوهشت در انتخاباتِ مجلس شورای اسلامی شرکت کردهام، و باز هم شرکت خواهم کرد. من در اینجا زندگی می‌کنم، و آنچه مجلس انجام می‌دهد در زندگی‌ام اثر می‌گذارد. مجلس گاهی ضعیف بوده است، گاهی ضعیف‌تر؛ اما موردی یادم نمی‌آید که به‌کلّی بی‌تأثیر بوده باشد. هزینه‌ی رأی‌دادن برای من کمی مطالعه‌ی سوابق و برنامه‌های کاندیداها است (تا هر میزانی که سابقه و برنامه‌ای داشته باشند)، و یکی-دو ساعت صرفِ وقت برای رفتن به یک حوزه‌ی رأی‌گیریِ نزدیکِ محلِ زندگی‌ام، که نوعاً مفرح است. مشابهاً در موردِ انتخاباتِ ریاست‌جمهوری.
رصدِ اوضاعِ جهان مکرراً متقاعدم کرده است که وضعیت همواره می‌تواند بدتر شود؛ رأی‌دادنْ یکی از راه‌هایی است که برای سعی در جلوگیری از بدترشدن به‌نظرم رسیده است—از بدترشدن‌های معمول گرفته تا بدترین‌ها، جنگ/براندازی/فروپاشی. وقتی رأی‌دادن‌ام با شناساییِ بهترین‌های ممکن بوده باشد، چندان برایم مهم نیست که حرکت‌ام را (یا حرکتِ جامعه‌ی رأی‌دهندگان را) چگونه تعبیر کنند. مشخصاً، شنیدنِ تعبیراتِ نه‌چندان بدیعی از جنسِ بازی‌خوردن یا استعاره‌های سگ و استخوان برایم مهم نیست.
ویژگی‌های فردیِ کاندیداها برایم وزنِ زیادی ندارند. در حیطه‌ی مربوط به وظایف و اختیاراتِ مربوطِ نماینده یا رئیس‌جمهور، به‌نظرم بدیهی است که قرار نیست کسی که به او رأی می‌دهم خوب و صالح باشد (چه رسد به اینکه ایده‌آل باشد): برایم کافی است که، در بینِ انتخاب‌های موجود، بهترین باشد (یا بدی‌اش کمینه باشد). اگر گمان می‌کنیم که این وضعیت مختصِ جاهایی است که به دمکراسیِ پایدار و جدی‌ای نرسیده‌اند، خوب است چند انتخاباتِ اخیرِ فرانسه و ایالاتِ متحده را مرور کنیم—آیا اندیشمندِ چپی که از ترسِ ترامپ به هیلری کلینتن رأی داده است کلینتن را خوب یا صالح می‌انگاشته؟ کسانی که بر ضدِ لوپن ائتلاف کردند لزوماً شیراک را ایده‌آل می‌دانستند؟
(راست‌اش حالتِ ایده‌آل برای من این است که جامعه به چنان ثباتی از حیثِ آزادی و قانونمندی و کارآمدی رسیده باشد که به‌نظرم بیاید وضعیت بدتر نخواهد شد اگر رأی ندهم. چنان وضعیتی اگر پیش بیاید، در روزِ انتخابات شاید همان یکی-دو ساعت را هم صرفِ کارِ لذیذتری کنم.)
اینها مانع از انتقاد از منتخبان‌ام نیست. مشخصاً، به‌نظرم نقصِ بزرگی برای مجلسِ دهم است که وزرایی از کابینه و حتی خودِ رئیس‌جمهور را بابتِ اتفاقاتِ اخیر استیضاح نمی‌کند. دست‌کم کسانی می‌توانند در حدِ توان بکوشند—کوشش‌ها اگر شکست خورد، یا اگر که قطعی است که شکست می‌خورَد یا اگر مانعی بیرونی در کار است، باری درِ استعفا را گمان نکنم بسته باشند.
ماهِ می. اردیبهشت و آبان را گویند در تقویمِ جلالی، که سخت ناروا باشد دوری از می در این ماهان. و دریانوشان اینها را گاه به هم پیوسته‌اند—چنانکه استاد رودکی گوید، مصراع:
از سرِ اردیبهشت تا بُنِ آبان.
و گفته‌اند از اثرِ این رسم است که بهره‌ای از اردیبهشت را در فرنگ May بخوانند.
**
گونه‌ی یاقوتِ سرخ گیرد و مرجان / تا به گهِ نوبهار و نیمه‌ی نیسان / شاهِ ملوکِ جهان، امیرِ خراسان / اینک سقراط و هم فلاطنِ یونان / شافعی اینک و هم بوحنیفه و سفیان.
خوب نگه کن بدان لطافت و آن روی تا تو ببینی بر آنکه گفتم برهان.
الهام و بنفشه و پریسا در یک ردیف کنارِ هم نشسته‌اند، به این صورت که الهام در راست است، بنفشه وسط، پریسا چپ:
الهام – بنفشه – پریسا.
الهام طرفدارِ استقلال است، پریسا طرفدارِ پرسپولیس.* به‌علاوه، می‌دانیم که هر یک از این سه نفر یا استقلالی است یا پرسپولیسی، و هیچ‌کدام‌شان طرفدارِ هر دو تیم نیست.
سؤال. آیا در این جمعِ سه‌نفره، فردی استقلالی هست که در کنارِ فردی پرسپولیسی نشسته باشد؟ (منظورم این است که کسی هم در بین‌شان نباشد.) گزینه‌ها: (۱) بله، (۲) خیر، (۳) اطلاعات کافی نیست.
تا شما دارید دربارهی سؤال فکر می‌کنید، من کمی حاشیه بروم. اول اینکه ارزشِ ما در مقامِ کسانی که در این کتاب به ریاضیات می‌پردازیم، به این نیست که چه تعدادی از مسائل را قبلاً دیده‌ایم؛ بلکه به این است که، در مواجهه با مسائلی که می‌بینیم، بتوانیم در موردِ مسأله فکر کنیم و داده‌ها را تحلیل کنیم و گاهی مسأله را حل کنیم. باعثِ تأسف است که رواجِ شدیدِ تست و تست‌بازی (که نتیجه‌ی شکلِ شدیداً ناسالمِ آزمونِ ورودیِ دانشگاه و اصرارِ ناسالمِ بعضی خانواده‌ها برای تحصیل در رشته‌های پزشکی و مهندسی است)، باعث شده که حتی در ریاضیات که محلِ فکر و استدلال است، گاهی ببینیم که کارِ معلم این شده است که انبانی از مسأله‌ها و راه‌حل‌ها به دانش‌آموزان‌اش بدهد و دانش‌آموزان هم توده‌ای از فرمول‌ها و جواب‌ها را حفظ کنند بدونِ آنکه تصورِ دقیقی داشته باشند که ایده‌ها و استدلال‌ها چیست. این سؤالی که در بالا مطرح کردم سؤالِ خوبی است؛ اما خوب‌بودن‌اش به این است که ما را به تفکر و تحلیل بکشانَد، نه اینکه یک بار جواب را ببینیم و از حفظ کنیم.
نمی‌دانم این سؤال اولین بار چه زمانی مطرح شده. من یک شکلِ دیگرِ این سؤال را در روزنامه‌ی گاردین دیده‌ام، که گزارش کرده بود که بیش از دویست‌هزار نفر (بله: بیش از 200,000 نفر!) به سؤالِ نسخه‌ی اینترنتیِ این روزنامه جواب داده‌اند، که بیش از 72 درصدشان جواب‌شان غلط بوده. 67.77 درصدِ شرکت‌کنندگان (ج) را انتخاب کرده‌اند، 4.55% جوابِ (ب) را، و 27.68% جوابِ (الف) را.
جذابیتِ جوابِ (ج) را—یعنی جذابیتِ این جواب را که اطلاعاتِ مسأله کافی نیست—می‌شود درک کرد: به ما گفته نشده که آیا بنفشه استقلالی است یا پرسپولیسی.
اما تحلیلِ بیشتر نشان می‌دهد که به مسأله می‌توان جوابِ قطعی داد، به این صورت:
جزوِ مفروضاتِ مسأله این است که هر یک از این سه نفر، یا پرسپولیسی است یا استقلالی؛ چون، اضافه بر این، تصریح شده است که هیچ‌کدام‌شان طرفدارِ هر دو تیم نیست، پس در موردِ بنفشه فقط دو حالت ممکن است: حالتِ اول اینکه بنفشه استقلالی باشد، حالتِ دوم اینکه بنفشه پرسپولیسی باشد.
در حالتِ اول، بنفشه‌ی استقلالی در کنارِ پریسای پرسپولیسی نشسته است؛ پس جوابِ سؤال‌مان مثبت است. در حالتِ دوم، الهامِ استقلالی در کنارِ بنفشه‌ی پرسپولیسی نشسته است؛ پس باز هم جوابِ سؤال‌مان مثبت است. چون هیچ حالتِ سومی وجود ندارد، پس جوابِ مسأله در هر صورت مثبت است.
—
*به چند دلیل می‌شود حدس زد که فعلاً این‌طور نیست که این وضعیتی باشد که در ورزشگاه و در حینِ تماشای بازیِ پرسپولیس و استقلال اتفاق بیفتد—به چند دلیل، از جمله اینکه در ورزشگاه‌ها طرفدارانِ تیم‌ها در بخش‌های مختلف و با فاصله از هم می‌نشینند.
محمدحسین مهدویان، ماجرای نیمروز ۲: رد خون.
از آقای مهدویان دو فیلم دیده بودم و آن‌قدر پسندیده بودم که دربارهی هر دو نوشته بودم: ایستاده در غبار و ماجرای نیمروز. با این زمینه، با علاقه‌ی زیاد منتظرِ این فیلمِ اخیر بودم—انتظاری که علاقه‌ی دیرینه به موضوع (فروغ جاویدان و مرصاد) تشدیدش کرده بود. حالا، دو-سه ساعت بعد از دیدنِ این فیلم، احساس‌ام را می‌شود در چند کلمه خلاصه کنم: حیف از این (یا آن؟) تواناییِ فنّی؛ حیف از موضوع.
[هشدار: پایانِ داستان و نکاتِ عمده‌ای از داستان را در پاراگرافِ بعدی می‌گویم.]
جنگ دارد تمام می‌شود، و صادق و همکاران‌اش فهمیده‌اند که افرادِ ارشدِ مجاهدین منظماً با صدام جلسه دارند. کمال به بغداد می‌رود تا آنان را بکشد، و شکست می‌خورَد. اما قسمتِ عمده‌ی فیلم متمرکز است بر اینکه سیما خواهرِ کمال، خواهری که همان اوایلِ جنگ اسیر شده، حالا جزوِ مجاهدین است. (چطور؟ توضیح‌اش باورپذیر است: سیما، مثلِ گروهی دیگر، ترجیح داده به مجاهدین بپیوندد تا آنکه هم‌چنان اسیرِ بعثیون بمانَد.) افشین همسرِ سیما همکارِ صادق است و او را در عکسی که از عراق رسیده بازمی‌شناسد، و موضوع را از صادق پنهان میکند. در پایانِ فیلم سیما و افشین و کمال در تهران‌اند. گرچه صحنه‌های بازداشت را نمی‌بینیم، روشن است که هر سه نفر بازداشت می‌شوند. (قاعدتاً اتهامِ اصلیِ سیما جنگِ رویاروی با کشور است، اتهامِ کمال و افشین تمرّد از دستور، و اقدامِ خودسرانه.)
با این توضیح، شاید لازم نباشد بگویم که چه چیزِ این فیلم برای من شدیداً نامطلوب بوده است. چیزِ نامطلوب، خودِ همین قصه‌ی نچسب است. امرِ غریبی نیست که افرادی از دو طرفِ این نبردْ بستگی‌های عاطفی‌ای با هم داشته باشند؛ اما اینکه درست خودِ آدمِ مهمِ اطلاعاتی و عملیاتیِ این طرف (عضوِ مهمی از گروهی که هفت سال پیش از این موسی خیابانی را به دام انداخته) خواهری در آن طرف داشته باشد، و دخترِ افشین هم درست پیش از مرصاد در کرند باشد، به‌نظرم کمی زیادی شدید است. و اگر بدانیم که در هنگامه‌ی مرصاد، وقتی که هلیکوپترهای هوانیروز می‌رسند و شروع می‌کنند به کوبیدنِ مجاهدینِ مانده در تنگنا، در همین حیص‌وبیص، کمال و افشین در همان تنگه‌اند (و لابد ایمن‌اند از آتشِ خودی)، و بدانیم که خیلی نزدیک‌اند به سیما و روی خطِ بی‌سیم‌اش رفته‌اند و کمال حتی شخصاً با خواهرش صحبت میکند، … اینها را اگر بدانیم، به‌نظرم خیلی فاصله نداریم با اینکه بگوییم که این داستانِ سستِ سطحی، خیلی—به قولِ نسلِ جدید—گُل‌درشت است.
و این داستانی است که نه به‌آسانی باورپذیر است، و نه حتی برای پیش‌بردنِ فیلم لازم است. این را مقایسه کنیم با نقشِ عباس زریبافان (فردی واقعی)، که در قسمتِ اولِ فیلم در مقامِ نفوذی دیده بودیم‌اش و نقش‌اش به‌نظرِ من خوب نوشته و اجرا شده بود، و در این فیلمِ دوم هم کشته‌شدن‌اش خوب تصویر شده است: هم عزّتِ نفسی در او می‌بینیم و هم ناجوانمردی‌ای در کمال. داستان‌پردازی در موردِ شخصیت‌های واقعی البته که تکنیکِ شناخته‌شده‌ای است، واردکردن یا جعل‌کردنِ روابطِ عاطفی نیز هم؛ اما در فیلم این دومی به طرزِ بسیار بدی انجام شده. وانگهی، خودِ واقعه‌ی حمله‌ی نظامیِ سنگینِ مجاهدین به داخلِ مرزهای ایران آن‌قدر بزرگ و مهیب هست که برای روایت‌گری نیازی به این کارهای ملودراماتیک نباشد، آن هم با این کیفیتِ نازل. (یا قیاس کنید با رابطه‌ی عاطفیِ یکی از افرادِ گروهِ صادق با دختری مجاهد در فیلمِ قبلی، که سنجیده نوشته شده بود و باورپذیر بود.)
صادق البته هنوز خوب است و کمال باورپذیر است؛ اما به‌نظرم سازندگان دارند نانِ پردازشِ خوب‌شان در قسمتِ قبلی را می‌خورند—که، خب، بخورند، نوشِ جان‌شان؛ اما چرا فیلمِ بد می‌سازند؟ چرا موضوع را به‌هدر می‌دهند؟ برجستگیِ قسمتِ اول، به‌نظرِ من، در این بود که آدم‌هایی خلق کرده بود از جنسِ اینجا، هوشمند، ازجان‌گذشته، زمینی، با تیپِ حزب‌اللهیِ باورپذیر. با این قصه‌ی سبُکِ هالیوودی و بلکه بالیوودی، تقریباً همه را به فنا داده است.
صحنه‌پردازی البته خوب است، شوخی‌ها و کنایه‌ها هم خوب (مثلاً در موردِ گیردادنِ کمال به نامِ کرمانشاه و اصرارش به اینکه باید به نامِ رسمی‌اش—در آن زمان—باختران خوانده شود، در حالی که خطرِ سقوطِ شهر جدّی است). اما اینها حداقل‌هایی است که من انتظارش را داشتم. هرچه باشد، رفته بودم فیلمی ببینم از کسی که آن دو فیلم را ساخته بود؛ نرفته بودم فیلمی ببینم در طرازِ چ یا سریال‌های درجه‌ی سومِ صداوسیما.
غیر از اینها، چند نکته‌ی دیگر هم هست. نکته‌ی با اهمیتِ کمتر این است که وقتی تهرانِ ۱۳۶۷ را تصویر می‌کنیم، غریب است که عکسِ آیة‌الله منتظری را این‌قدر کم ببینیم (فقط یک صحنه را در یادم مانده که عکسِ کوچکی از ایشان در مقرِ صادق بود). نکته‌ی مهم‌تر این است که، هم‌سو با چیزی که دربارهی قسمتِ اولِ این فیلم نوشته‌ام، به‌نظرم بهتر بود در نشان‌دادنِ خشونت‌های مجاهدین (در اسلام‌آباد غرب) کمی امساک می‌شد. و از همه‌ی اینها مهم‌تر، به‌نظرم باید دغدغه‌ی وحدتِ ملّی و احساساتِ زخم‌خوردگان را داشت: در حینِ عملیاتِ مرصاد، صحنه صحنه‌ی جنگ است؛ اما در پشت جبهه، کمابیش در همین ایّام، زندانیانِ حکم‌گرفته‌ای—حکمی غیر از اعدام—در زندان اعدام شدند. می‌فهمم که سازندگان نخواهند یا نتوانند به موضوع بپردازند؛ اما به‌نظرم، وقتی که هزاران نفر از بستگانِ این اعدامیان هنوز زنده‌اند، شایسته است که اشاره‌ی همدلانه‌ای بشود، گیریم گذرا. یا دست‌کم به طرزِ‌هنرمندانه‌ای اشاره‌ای بشود دالّ بر اینکه دست‌مان در پرداختن به آن موضوع بسته است. (تنها چیزِ مربوطی که در فیلم در این مورد دیدم از جنسِ چیدنِ مقدمات بود برای اینکه قرار است در زندان شورش بشود.)
اگر حوادثِ آن دوران برایتان مهم است، پیشنهادِ من این است که فیلم را ببینید؛ اما انتظار نداشته باشید که فیلمِ خوبی ببینید. آهان، از حق نگذریم: بعد از آن داستانِ سست و نچسب، چند دقیقه‌ی پایانیِ فیلم—واردشدنِ صادق، تحویل‌دادنِ کمال و افشین اسلحه‌شان را، و تماشای از بالای صادقِ تنها‌نشسته‌درباران، و اینها همه در سکوت—خوب و مطبوع بود.
[ویرایش‌نشده‌ی یک‌ضرب‌منتشرشده.]
متنِ بسیار مفصّلی را باید تا دو سه هفته‌ی دیگر تحویل بدهم (چندصدهزار کلمه)، و دارم با کمی بیشتر از تمامِ توان‌ام کار می‌کنم. اضافه کنید سرماخوردگی را و بهت‌زدگیِ ناشی از شنیدنِ خبرِ بعضی مجازات‌های سنگین را. تا کمی فشار را کمتر کنم و چند دقیقه‌ای از حال‌وهوای قرنِ هفدهمِ انگلستان و شهریورِ نودوهشتِ ایران بیرون بیایم، به‌نظرم رسید که کمی دربارهی سؤالی بنویسم که هفته‌ی پیش در مؤسسه‌ی پژوهشیِ حکمت و فلسفه‌ی ایران برایم مطرح شد وقتی که به سخنرانیِ جذابی دربارهی زیبایی گوش می‌کردم. سخنرانی عمدتاً دربارهی آراءِ کانت بود و تقریباً به‌کلّی برای من تازگی داشت (و می‌گویم تقریباً، چون سال‌ها پیش یک بار مقاله‌ی هیوم دربارهی معیارِ ذوق را خوانده‌ام).
سؤالِ من قاعدتاً سؤالی پیش‌پاافتاده است، و احتمالاً با یک بار خواندنِ چیزی از جنسِ مدخلِ مربوط در دانشنامه‌ی استنفرد جواب داده خواهد شد. و تقریباً روشن است که در این نوشته‌ی وبلاگی مطلبِ عمیقی یافت نخواهد شد. [و یادم آمد که مصاحبتِ جنابِ زنگ‌ویل چقدر مطبوع بود.]
سخنران چند بار این را گذرانه گفت—و در جوابِ من هم تأیید کرد که جزوِ داده‌های پیشانظریِ بحث می‌انگاردش—که هرگاه شخصی داوری‌اش این باشد که الف زیبا است، این داوری همواره همراه است با لذت‌بردنِ آن شخص از الف. مثلاً اگر فلان تابلو و فلان قطعه‌ی موسیقی را می‌گویم که زیبا است، این داوری همراه است با لذت‌بردنِ من از آن تابلو یا از آن موسیقی.
خب، به‌نظرِ من این آموزه به این صورت و با این کلّیت غلط است. مثالِ ۱. در اسفندِ ۱۳۸۱ تونی بلر در مجلسِ عوام صحبت کرد تا موافقتِ نمایندگان را جلب کند برای حمله به عراق. چینشِ کلمات خوب و فصیح، لهجهی نخست‌وزیر عالی. گوش می‌کردم و داوری‌ام این بود که سخنرانی بسیار زیبا است؛ اما آیا از آن لذت بردم؟ به‌هیچ وجه. مثالِ ۲. جام‌جهانیِ ۲۰۱۴، گلِ مسی به ایران [که، راستی، از حیثِ زاویه چقدر شبیه است به گلِ کوارشما به ایران در جام‌جهانیِ ۲۰۱۸]: عجب گلی—چقدر زیبا. ولی اصلاً لذت نبردم.
در سؤال‌ام این دو مثال را گفتم، همراه با ذکری از مقوله‌ی فیلمِ خوش‌ساختِ پروپاگاندا، در مقامِ مثال‌های ناقضی برای این حکم که داوری در موردِ زیبابودنِ الف همراه است با لذت‌بردن از الف. و اضافه کردم که شاید آنچه با حکم به زیبابودنِ الف همراه است (دست‌کم در موردِ الف‌های مصنوع)، این باشد که کسی که الف را زیبا می‌داند سازنده‌ی الف را تحسین میکند، نه اینکه لزوماً از الف لذت ببرد.
جوابِ سخنران را خوب نفهمیدم (شاهدش اینکه نمی‌توانم بازسازی‌اش کنم). اما، در آن محیطِ دوستانه، سه نفر لطفاً آمدند و نظرشان را گفتند، و هر سه نظر را این‌طور فهمیدم: در این مثال‌ها، الف را از یک حیثِ خاص زیبا می‌یابم و وقتی می‌گویم که از الف لذت نبرده‌ام علی‌رغمِ اینکه زیبا یافته‌ام‌اش، حیثی دیگر از الف است که لذیذ نیافته‌ام—سخنرانیِ بلر را از حیثِ کلام و مهارت و لهجه زیبا یافته‌ام و از این حیث که دروغگویانه بوده است و پیش‌بینی می‌کرده‌ام منجر به کشته‌شدنِ همسایگان‌ام می‌شود آن را غیرلذیذ (و بلکه مشمئزکننده) یافته‌ام؛ گلِ مسی از حیثِ گلی در فوتبال زیبا بود و از این حیث که باعثِ شکستِ ما شد آن را غیرلذیذ (و ناراحت‌کننده) یافته‌ام. ایده‌ی مشترکِ جواب‌ها را این‌طور فهمیدم که الف را از آن حیث که زیبا می‌یابم قطعاً لذیذ هم می‌یابم؛ اگر لذتی حس نمی‌کنم، این ناشی از این است که وجوهِ نامطبوعِ حیثِ دیگری از الف ذهن‌ام را منحرف میکند. (حتی یکی از جواب‌دهندگان پیشتر هم رفت و گفت که اگر حسگری به پوست یا به مغزم وصل بود، نشان می‌داد که با دیدنِ گلِ مسی لذت برده‌ام.)
من با این جواب همدل نیستم.
اولاً این‌طور به‌نظرم می‌رسد که هم شکلی از آموزه‌ای که به‌نظرم غلط است (همراهیِ لذت با حکم به زیبا‌بودن) و هم مثال‌های من، در زبانِ عادیِ روزمره بیان شده‌اند. صحبت از این است که الف را زیبا می‌یابم و از الف لذت می‌برم، نه از جنبه‌ای از الف. به‌نظرم غیرطبیعی می‌آید (گرچه می‌پذیرم که شاید این نحوه‌ی صحبت برای مقاصدِ نظری لازم باشد) که بگویم آنچه زیبا یافته‌ام لهجهی بلر یا منحنیِ حرکتِ توپ بوده است؛ بلکه می‌گویم سخنرانی و گل زیبا بودند.
ثانیاً، تصورِ ابتداییِ من این است که این حیث‌ها را اگر یکی-دو مرحله جلوتر ببریم، آنگاه اصلاً اینها نمی‌توانند موضوعِ داوریِ زیباشناختیِ ما باشند. گلِ مسی را می‌توانم داوری کنم که زیبا هست یا زیبا نیست، حال‌وهوای گل‌زدن را هم (از جمله موقعیت‌سنجی و مهارتِ فنّیِ گلزن را)؛ اما آیا مثلاً آن منحنیِ خاص را زیبا می‌یابم؟ و برویم به سراغِ توصیف‌های فیزیکیِ مسیرِ توپ، یا توصیف‌های عصب‌شناختیِ آنچه در ذهنِ مسی گذشته است؟ نه‌فقط شناختی از اینها ندارم و نمی‌توانم درباره‌شان داوری کنم، بلکه اصلاً به‌نظرم از جنسِ چیزهایی نیستند که در موردشان بگوییم زیبا هستند یا نیستند.
شاید بشود به دفاعی از آموزه فکر کرد، به این صورت: تصور کنید که فیلمی از گلِ مسی نشان‌تان می‌دادند که تصاویرش طوری دستکاری شده بود که معلوم نبود چه تیمی گل زده و چه تیمی گل خورده—اصلاً تصور کنید خبر نداشته‌اید که این گل در حینِ مسابقه‌ای زده شده که یک طرف‌اش ایران بوده. در چنین شرایطی اگر گل را (برای اولین بار) دیده بودید، زیبا می‌یافتیدش و لذت هم می‌بردید. [پایانِ دفاع.]
چیزی می‌توانم بگویم؟ راست‌اش این‌طور به‌نظرم می‌رسد که ایده‌آل‌سازی‌ای به این صورت که تعلّقاتِ منِ داوری‌کننده را کنار بزند، می‌تواند ربطی به بحث داشته باشد اما ربط‌اش در جهتِ عکس است. یعنی من علی‌رغمِ دلبستگی‌ام به تیمِ ایران، گلِ مسی را زیبا می‌یابم؛ شاید اگر متعصب(تر) بودم، داوریِ زیباشناختی‌ام متأثر می‌شد (چنانکه در دعواهای آبی-قرمز گاهی می‌بینیم)، و می‌پذیرم که این ایده‌آل‌سازی می‌توانست کمک کند که داوری‌ام پخته‌تر باشد. اما مسأله‌ی من این نبود که گل را زیبا نیافته‌ام، بلکه این بود که زیبا یافته بودم ولی از آن زیبایی لذت نبرده بودم؛ و در این مورد نمی‌دانم که ایده‌آل‌سازی چه کمکی می‌تواند بکند. نمی‌دانم که بر چه اساسی می‌توانم بگویم که در چنان شرایطی آیا لذت می‌بردم یا نه.
با این قلّتِ فعلیِ خوانده‌ها و اندیشیده‌های من در این موضوع، الآن تنها راهی که برای نجاتِ آموزه به‌نظرم می‌رسد این است که این را بخشی از تعریفِ حکم به زیبابودنِ الف بکنیم که حکم‌کننده باید، از جمله، از الف لذت ببرد (یا لذت برده باشد). و این البته که راهِ خیلی جالبی نیست. چیزی را اگر قرار باشد به این صورت جزوِ تعریف بیاوریم، من ترجیح می‌دهم همان تحسین را بیاوریم. جزوِ تعریف اگر نیاوریم‌اش، و اگر بپذیریم که کمابیش می‌دانیم حکم به زیبابودنِ الف یعنی چه و لذت‌بردن از الف یعنی چه (و مثلاً ملاک‌مان می‌شود این باشد که از خودِ داور بپرسیم بعد از آنکه به‌اصرار از او خواسته باشیم سعی کند دقیق حرف بزند)، آنگاه برایم روشن نیست که چرا حکم به زیباییِ الف باید همراه با لذت‌بردن از الف باشد—مثال‌هایم هم اگر آموزه را نقض نکنند، هنوز برایم روشن نیست که چرا عقلاً باید بپذیرم‌اش.
چاپِ پنجمِ ترجمه‌ی فارسیِ من از کتابِ هیوم اخیراً منتشر شده است. تغییری در متن اِعمال نشده است؛ اگر فقط چاپِ اول یا دوم را دارید، می‌توانید به من ئی‌میل بزنید تا فهرستِ غلط‌های چاپیِ کشف‌شده‌شان را برایتان بفرستم.
فاصله‌ی کمِ چاپ‌های چهارم و پنجم از چاپِ سوم، همراه با تنبلیِ مترجم، باعث شده است که یک موردِ کشف‌شده‌ی سهوالقلم هنوز باقی مانده باشد: در صفحه‌ی ۷۲ سطرِ ۱۹، باید ’مطلع‘ به‌جای ’مطالع‘ بیاید.
با نگاه به صفحه‌های xlvi به بعد از چاپِ انتقادیِ اثرِ هیوم، می‌شود تاریخچه‌ی تفصیلیِ چاپ‌های کتاب در زمانِ‌هیوم را دید؛ از جمله این اطلاعات را دربارهی پنج چاپِ اول‌اش:
چاپِ اول آوریلِ ۱۷۴۸، در ۷۵۰ نسخه؛ چاپِ دوم سپتامبرِ ۱۷۴۹ (توزیع: پیش از دهمِ آوریلِ ۱۷۵۰)، در ۱,۲۵۰ نسخه؛ چاپِ سوم مارسِ ۱۷۵۱ (توزیع: سیزدهمِ آوریلِ ۱۷۵۱)، در ۱,۰۰۰ نسخه؛ چاپِ چهارم آوریلِ ۱۷۵۳، در ۵۰۰ نسخه؛ چاپِ پنجم سپتامبر ۱۷۵۵ (توزیع: زمانی در ۱۷۵۶)، در ۷۵۰ نسخه.
ترجمه‌ی فارسی: چاپِ اول شهریورِ ۱۳۹۵ در ۱,۰۰۰ نسخه؛ چاپِ دوم دیِ ۱۳۹۵ در ۱,۰۰۰ نسخه؛ چاپِ سوم آذرِ ۱۳۹۶ در ۸۰۰ نسخه؛ چاپِ چهارم دیِ ۱۳۹۷ در ۵۰۰ نسخه؛ چاپِ پنجم تیرِ ۱۳۹۸ در ۷۰۰ نسخه.
گاهی می‌شنویم (و الآن به جای خاصی نمی‌توانم ارجاع بدهم) که ویراستاران را شبیه دانسته‌اند به منتقدان—مثلاً به این صورت که می‌شنویم که همان‌طور که منتقدِ فیلم استعداد یا بخت یا امکاناتِ کافی نداشته است برای اینکه فیلم بسازد و به این سبب است که فیلمساز نشده است و منتقد شده، همان‌طور هم ویراستار از سرِ ناکامی در نویسندگی و ترجمه است که ویراستار شده. من با این نحوه‌ی صحبت مخالف‌ام، و، به‌علاوه، گمان می‌کنم که منتقد و ویراستار فرقِ جدی‌ای دارند.
مقدمتاً: منظورم از ’ویراستار‘ کسی است که قلم به‌دست می‌گیرد (یا پشتِ کامپیوترش می‌نشیند) و چیزهایی از متن را تغییر می‌دهد که این چیزها نوعاً محتوایی نیستند. قرار است رسم‌الخط را یکنواخت کند و احتمالاً مراقبت کند تا نحوه‌ی ارجاعات و جای زیرنویس‌ها و نمودارها روشن و بقاعده باشد، و لذا قرار است کارهایی را انجام بدهد که در انگلیسی برای ارجاع به کننده‌ی حرفهایشان می‌گویند ’copy editor‘؛ اما، در آن معنای مذمومی که در نظر دارم، در صنعتِ نشرِ ایران کارِ برخی ویراستاران این است که بدونِ اذن یا حتی اطلاعِ پدیدآورنده، در انشای متن دست می‌برند و جمله‌ها را بلند و کوتاه می‌کنند و کلمه‌هایی را با کلمه‌های دیگری جایگزین می‌کنند؛ ’را‘ را عقب می‌آورند و ’والدین‘ را جایگزین می‌کنند با ’پدر و مادر‘، و ’فیثاغورس‘ را برمی‌دارند و ’فیثاغورث‘ به‌جایش می‌گذارند، و از این قبیل. در معنای حتی مذموم‌تر، این کارها را در موردِ ترجمه‌هایی می‌کنند بدونِ آنکه به اصل نگاه کنند. قاعدتاً روشن است که تحسین‌کننده‌ی کسی هستم که ایتالیایی‌اش خوب است و با فرهنگِ پنجاه سال پیشِ اروپا آشنا است و ترجمه‌ای از نوشته‌ای از کالوینو را با اصل مطابقت می‌دهد و اشکالات را تذکر می‌دهد؛ صحبت‌ام در موردِ شخصِ کم‌مایه‌ی سلیقه‌تحمیل‌کن است.
نیّت و انگیزه و وضعِ روانی و شخصیتیِ افرادی که با آنان شخصاً نزدیک نیستیم ربطی به من و شما ندارد حتی اگر به این نیّت‌ها و غیره دسترس داشته باشیم. اینکه کسی چرا ویراستار یا منتقد (یا ورزشکار یا خیاط یا جراح) شده، به من ربطی ندارد. به‌نظرم چیزی که می‌تواند به من مربوط باشد این است که اولاً، با معیارهای ضمنی یا مصرّحی که برای خودم دارم، نوعِ کاری که میکند درست و مشروع هست یا نه، و ثانیاً کارش را درست انجام می‌دهد یا نه: اینکه کسی آدم‌کشِ حرفه‌ای باشد، به‌نظرِ من مشروع نیست حتی اگر کارش را عالی انجام بدهد؛ و دندانپزشک و نانوا هم ممکن است کارشان را بد انجام بدهند.
حالا به‌نظرم فرقِ مهم و مربوطی هست بینِ ویراستارِ متن و منتقدِ فیلم. منتقد، بعد از انتشارِ اثر است که نظرش را مطرح میکند و در مقامِ منتقد نقشی در شکلِ اثر ندارد. می‌تواند بگوید اخراجی‌ها فیلمِ خوبی است و می‌تواند بگوید جدایی نادر از سیمین فیلمِ بدی است (دارم فرض می‌کنم که از رانتِ حکومتی برای بیانِ نظرهایش استفاده نمی‌کند). می‌تواند، با هر میزانی از سواد و ذوق، نظرش را بگوید، و مخاطبان‌اش هم می‌توانند برای این نظر شأن و وزنی قائل بشوند یا نشوند؛ اما این نقشی در شکلِ عرضه‌شده‌ی این دو فیلم ندارد. مشابهاً در موردِ منتقدانِ ادبی و بقیه‌ی منتقدان.
اما ویراستار نوعاً قدرتی دارد که نظرش را (مستظهر به هر میزانی از سواد و هر شکلی از ذوق) به پدیدآورنده تحمیل کند و شکلِ متنِ خروجی را تغییر بدهد. نمی‌دانم آیا/چطور می‌شود مجاز دانست کارِ کسی را که هرگز متنِ خوبی تولید نکرده و دست می‌برَد در نوشته‌های دیگران، آن‌هم نوعاً به پشتوانه‌ی خواندنِ نصفه‌ونیمه‌ی چیزهایی از جنسِ غلط ننویسیم.
و ویراستارِ خوب (اگر بنا باشد از کارهای صوری فراتر برود)؟ کسی است که با محتوا آشنا است. اگر هم با محتوا آشنا نیست، خواننده‌ای است دقیق و شامّه‌ی تیزی دارد برای تشخیصِ ابهام و ناهماهنگی، و دانشی در موردِ زبانِ مقصد. سبکِ پدیدآورنده را به‌رسمیّت می‌شناسد، و پیشنهادی اگر دارد در چارچوبِ همان سبک است. (ویراستار، در مقامِ ویراستار، ارزیاب نیست که تأیید کند یا نکند؛ فرض بر این است که متن برای انتشار پذیرفته شده و حالا قرار است پخته‌تر و پرداخته‌تر بشود.) یک بار شاهد بودم که ویراستارِ جوانی متنِ نویسنده‌ی جوانی را ویرایش می‌کرد. ویراستارْ خودش هم گاهی می‌نوشت، با سبکی بسیار متفاوت با آن نویسنده. تنها نکته‌ای که به نویسنده گفت این بود، با لحنی سؤالی و مؤدبانه، با تقریباً همین واژگان: گمان می‌کنم در پاراگرافِ اول‌تان ’دو دیگر‘ را به معنای دو موردِ دیگر به‌کار برده‌اید (نوشته‌اید که فلانی سه اثرِ مهم دارد؛ اولی را نوشته‌اید، و نوشته‌اید ’دو دیگر:‘، و نامِ دو اثرِ دیگر را آورده‌اید). آیا متذکر هستید که عبارت را در متن‌های قدیمی به معنای دومی به‌کار می‌برده‌‌اند؟
آمده بود خانه‌مان برای ابرازِ همدلی در مرگِ مادر.
”چگونه‌ای؟“
گفتم که گیج و متمرکز و ناآرام. گفت ”به اطلاعات برسانم که اول‌اش است. و خوب نخواهی شد—دست‌کم نه به این زودی‌ها.“
ملحد و پوچ‌انگار بود و هنوز، بعد از سیزده سال، یادآوریِ صراحتِ صمیمانه‌اش برایم مطبوع است. آمده بود بگوید کنارِ دوست‌اش هست؛ اما حرفی خلافِ اعتقادش نمی‌زد و سعی نمی‌کرد به آنچه به‌نظرش واقعی نمی‌نمود امیدوارش کند.
اینکه دولت موظف است اسبابِ آموزشِ رایگان را برای عمومِ شهروندان فراهم کند از چیزهایی است که قانونِ اساسی (اصلِ سی‌ام) و عقلِ سلیم در آن توافق دارند. قاعدتاً جای بحث ندارد که دولت/حکومت باید برای کوتاهی در انجامِ وظیفه‌اش پاسخگو باشد، و شهروندانِ مسؤولیت‌پذیر هم برای بهترکردنِ اوضاع خواهند کوشید. اما دیدنِ اوضاعِ بدِ آموزش‌وپرورشِ دولتی مانع از این نمی‌شود که شهروندی که خود را صاحبِ فرزند و صاحبِ تمکّن می‌یابد سعی کند برای فرزندش بهترین برنامه‌ی آموزشی را تدراک ببیند، گرچه با تأسف ببیند که فقط قلیلی از شهروندان چنین امکانی دارند.
می‌شود بحث کرد که در جامعه‌ای که تحتِ فشارِ شدیدِ اقتصادی است، آیا منصفانه یا انسانی هست که شخصِ ثروتمند با اتومبیلِ بسیار گران‌قیمت در خیابان رفت‌وآمد کند یا عکسِ سفرهایش به برزیل و استرالیا را در جای عمومی‌ای منتشر کند یا در فضای عمومی بنویسد که فلان غذای بسیار لوکس را در فلان برجِ تهران خورده است. من در همه‌ی این مثال‌ها متمایل‌ام به اینکه انتشارِ عمومیِ این نوع چیزها کارِ خوبی نیست، و در موردِ بعضی متمایل‌ام به اینکه حتی اصلِ کار هم خوب نیست، فارغ از اینکه همراه با جلوه‌فروشی باشد یا نه. اما به‌نظرم موضوعِ آموزشِ فرزندان موضوعی است بسیار متفاوت، و دیدنِ فقرِ عمومی و نابرابری و بی‌عدالتی، هر قدر هم که ناراحت‌کننده، نباید مانع از این بشود که شهروندِ ثروتمند سعی کند بهترین فضای آموزشی را برای فرزندش تدارک ببیند. در اوضاعِ بدِ اقتصادی، شاید پسندیده یا واجب باشد که برای فرزندمان فلان شکلاتِ گران را نخریم، حتی اگر بتوانیم و حتی اگر جلوه‌فروشی نکنیم؛ اما اگر کسی می‌تواند فرزندش را در فضای مطلوبِ آموزشی قرار بدهد، به‌نظرم مشاهده‌ی فقر و نابرابری نباید مانع‌اش بشود.
با پذیرشِ خطرِ تبدیل‌شدنِ مطلبِ وبلاگی به انشا، شاید خیلی نابجا نباشد که تأکید کنم که، از نظرِ من، بخشی از آموزشِ خوب و درستِ بچه‌ها متشکل از این است که چشمان‌شان را به وضعِ موجود و به نابرابری‌ها باز کنیم. بخشِ دیگر، باز از نظرِ من، این است که آموزشِ دبستانی و دبیرستانی اصولاً آموزشی لیبرال وغیرمذهبی باشد، و شتاب‌زده و تست‌محور و کنکوری نباشد. در موردِ چیزهای دیگر هم، به فرض که کسی کنجکاو باشد نظرِ این وبلاگ‌نویس را بداند، می‌شود به گزارش‌های وبلاگی‌اش از تجربه‌ی سه‌ساله‌ی اخیرش نگاه کند (مثلاً دربارهی امتحان).
آقا و خانمی در خیابان با هم راه می‌روند، در گرمای تابستانیِ ظهرِ رمضان. آقا پیراهنِ آستین‌کوتاه پوشیده، خانم مانتو. تا جایی که بر پایه‌ی ظواهر می‌شود حدس زد، خانم جورِ دیگری لباس می‌پوشید اگر آزاد بود.
من این تصویر را دوست ندارم. تصور می‌کنم که هم‌چنان دوست نمی‌داشتم حتی اگر مشخصاً با قوانینِ حجاب در جمهوری اسلامی مخالف نبودم، حتی اگر موردی سراغ داشتم که رسول‌الله در مدینه یا امیرالمؤمنین در کوفه به زنی تذکرِ حجاب داده باشند.*
حدسِ قویِ من این است که ماجرا قدیمی‌تر از این باشد؛ اما مشخصاً و به‌وضوح یادم هست که در تابستانِ ۸۷ که به ایران برمی‌گشتم، قصد کرده بودم هیچ وقتی از سال در جاهای عمومی‌ای که قانونِ حجاب نافذ است—خیابان و کافه و دانشگاه و رستوران و پارک و اداره و سینما و غیره—هرگز پیراهنِ آستین‌کوتاه نپوشم، حتی اگر تنها رفته باشم. بیش از ده سال است به این تصمیم‌ام عمل کردهام، و قصد دارم تا زمانی که حجابْ اجباری باشد هم‌چنان عمل کنم. این ابرازِ همدلی کاملاً حداقلّی است: از جهاتی مثلِ آقایی که دوست دارد در استادیوم فوتبال ببیند اما شخصاً نمی‌رود، تا زمانی که ورودِ خانم‌ها آزاد نباشد.
امیدوارم روشن باشد که این ربطی به کسانی ندارد که نانِ حرفهایشان دربارهی حجاب را می‌خورند و دقیقاً مزدبگیرِ خصم‌اند و برای تحریم کوشیده‌اند و برای جنگ تدارک می‌بینند.
*تصورِ من این است که قاعدتاً در آن دوره هم مواردی بوده که حجابِ اسلامی (آن‌گونه که امروز در جمهوری اسلامی تعریف و تبلیغ می‌شود) رعایت نمی‌شده، هم‌چنان که مواردِ رباخواری و زنا و شربِ خمر بوده. به فرض که مواردی از تذکرِ پیامبر یا امام یافت نشود، منطقاً راه‌های متعددی هست برای تبیینِ نبودنِ چنین گزارش‌هایی، از جمله: یا رعایتِ حجاب (با این شکلی که امروز می‌شناسیم) واجب شناخته نمی‌شده، یا همگان رعایت می‌کرده‌اند، یا حکومت رعایت‌اش را الزام نمی‌کرده.
در نوجوانی ترجمه‌ی فارسیِ بخشی از زندگی‌نامه‌ی راسل را خوانده بودم (حدس می‌زنم ترجمه‌ی مسعود انصاری بوده باشد)، و بسیار خوش‌‌ام آمده بود. و، درست اگر یادم مانده باشد، در یکی از اولین سال‌هایی که می‌شد از نمایشگاهِ کتابِ تهران کتابِ خارجی خرید اصلِ کتاب را—سه جلد در یک مجلّد—خریدم و مبهوتِ لُرد شدم. (در حضورِ اصل، طبیعتاً به سراغِ ترجمه‌ی احمد بیرشک نرفته‌ام.) خواندنِ شرحِ خودنوشته‌ی زندگیِ فیلسوفِ بسیار برجسته و مصلحِ بزرگِ قرنْ لذتِ نابی دارد. و البته که نثرِ روشنِ زیبای راسل خواننده را با خود می‌برَد—یا دست‌کم مرا بُرده است، بارها.
می‌خواستم به شخصِ فرهیخته‌ی کتابخوانی هدیه‌اش بدهم، و دوستِ عزیزی لطف کرد و یک چاپِ جدیدِ کتاب را برایم آورد. دیروز در مترو کتاب را ورق می‌زدم و از جمله مکاتبات با کواین را می‌خواندم و لذت می‌بردم.
کتاب را با مقدمه‌ای منتشر کرده‌اند که مایکل فوت در ۱۹۹۸ نوشته است. مقدمه‌ای بسیار بی‌مزه، حتی اگر با متنِ کتاب مقایسه‌اش نکنیم. کارِ راتلج در گذاشتنِ این مقدمه در ابتدای کتاب بسیار ناامیدکننده است. مقدمه‌ی فوت حاوی غلطی هم هست: می‌گوید که راسل (۱۹۷۰-۱۸۷۲) در ۹۳سالگی فوت کرده است.