من معتقدم که در موردِ خیلی از ما کارِ عقلانی این است که بر وضعیتِ قرنطینگی مداومت کنیم. اما اگر اضافه بر یادآوریِ دلیل‌های مربوط به شُرورِ شیوعِ کورونا این را هم برای آرام‌کردنِ خودمان اضافه می‌کنیم که برای درآغوش‌گرفتن همیشه فرصت هست، خب به‌نظرم فی‌الواقع نیست.
این ’همیشه‘ چیزِ خطرناکی است. در موردِ قرنطینه، هم محتمل است که آن که می‌خواهیم درآغوش‌اش بگیریم دیگر نباشد، هم محتمل است که باشد و آن میل یا هیجان دیگر نباشد، یا با آن شدّت نباشد. جرأتِ دانستن داشته باشیم: آرام‌سازِ واقعی قاعدتاً این است که برای آغوش نوعاً فرصت هست، یا إن شاء الله فرصت خواهد بود.
سلام
مطلبی حاشیه‌ای:
به نظرتون بهتر نیست؛ عباراتی از زبان عربی مانند «انشاءالله» یا «سلا‌م‌علیکم» را در فارسی با نیم‌فاصله بنویسیم؟
سلام.
سلیقه‌ی فعلیِ من این است که ببینم عبارت را صفت می‌شنوم یا بیان‌کننده‌ی گزاره. در دو موردی که مثال زدید، ترجیحِ من این است که جدا بنویسم.
نظرتان چیست بکوشیم که کلا از این کلمات استفاده نکنیم. بنده هر وقت از این کلمات استفاده می‌شود تصاویر تقدیر گرایانه به ذهنم می آید و عموم دوست داشتنی جامعه را نمی‌توان منع کرد از نظر اخلاقی شما دوست عزیز را هم هیج کس اجازه ندارد منع کند بنده که جای خود دارم. ولی دوستانه می گویم ترجیح شخصی من این بود که جناب لاجوردی از چنین کلمه ای استفاده نمی‌کرد. که ترجیح بنده خیلی که چه عرض کنم خودم میدانم اصلا مهم نیست. 🙏🏻
ممنون.
اصلاح: «انشاءالله» در سطر چهارم.
ای کاش این پست را هرگز ندیده بودم.
به این می گویند (آغوشِ مرگ).
مرگ نیز انسان را در آغوش می گیرد.
انتظار داشتم قاعدتا آرام ساز واقعی از جنس مواد مخدر باشد ولی کلام شما هم متین….