دنی آلوِس البته که بازیکنی است در کلاسِ جهانی؛ اما نه خودش نه باشگاه‌اش نه تیمِ ملّی‌اش به طرزِ ویژه‌ای محبوبِ من نبوده است. هیچ وقت هم دل‌ام نخواسته بود بازیِ فوتبالی را در استادیوم ببینم یا دیده بوده باشم. اما از وقتی خبرِ کارِ اخیرش را خوانده‌ام غبطه‌ می‌خورم به حالِ کسانی که در ورزشگاه بوده‌اند در آن لحظاتی که او موزی که به طرف‌اش پرت کرده‌اند را برداشته بوده و پوست کنده بوده و داشته می‌خورده. بلند می‌شدم و برایش دست می‌زدم.