2 نظر برای "زندگی‌نامه‌ی خودنوشتِ شیخِ ما"

1. همین هفته پیش بعد از سال ها سراغ این کتاب رفتم. من هم نسخه تک جلدی اش را داشتم و خوانده بودم، قسمت هایی را چند بار. اخیرا مشغول خواندن کارهای جوزف کنراد هستم. یادم آمد که راسل به او علاقه زیادی داشت تا حدی که نام او را بر دو پسرش گذاشته بود — جان کنراد و کنراد سباستیان راسل. کتاب را از کتابخانه گرفتم تا قسمت مربوط به کنراد را دوباره بخوانم. قطعه جالبی است. اما شوخ چشمی تاریخ نشان می دهد حتی قضاوت تیزبین ترین آدم ها هم دقیق نیست.

    

   Conrad, I suppose, is in process of being forgotten… P 204

    

   کنراد فراموش نشده. آثارش هنوز در تیراژ بالا منتشر و خوانده می شود. از روی آثارش فیلم و سریال می سازند. کتاب هایی که درباره او نوشته شده یک کتابخانه کوچک را پر می کند. بعضی ها او را مهم ترین نویسنده قرن بیست و یکم می دانند. فرصت کردید کتاب مایا جیسونوف درباره او را بخوانید. 

    

   Maya Jasanoff. 2017. The Dawn Watch: Joseph Conrad in a Global World. Penguin Books

   پاسخ

2. سلام.

   بخش‌هایِ زیادی از کتاب برایم فوق‌العاده عجیب‌ و جذاب بوده‌اند. مثلاً آن بخشی که تهدید به خودکشی می‌کند و بلافاصله بعد از طوفانِ عصبانیتِ چند ساعته‌ی (الیس) فلسفه‌ی لاک تدریس کرده است! چه تواناییِ نامعمولی!!!…

   خواندنِ نامه‌هایِ بزرگان هم بسیار جالب و البته آموزنده است؛ به‌خصوص نامه‌ی ویلیام جیمز—از واضعانِ پراگماتیسم— به راسلِ جوان که در انتها محترمانه به او توصیه می‌کند که mathematical logic را کنار بگذارد اگر می‌خواهد رابطه‌اش با واقعیاتِ محسوس حفظ شود! البته عمرِ جیمز به دنیا باقی نبود تا تاخت و تاز راسل با واقعیاتِ ملموسِ زندگی را ببیند.

    

   پاسخ