ترجمه‌ی من از کتابِ کلاسیکِ پلنتینگا را امسال نشرنو منتشر کرده است. این فهرستِ غلط‌های کشف‌شده است (و به‌روزرسانی خواهد شد). عبارتِ حاویِ غلط را با حروفِ سیاه می‌نویسم؛ چیزی که زیرش خط می‌کشم شکلِ صحیح است. از بخشِ اعظمِ اینها به واسطه‌ی تیزبینی و لطفِ ساجد طیبی آگاه شده‌ام.
– ص. نوزده، مدخلِ تضمّن در واژه‌نامه: ترجمه‌ی فلسفهٔ زبانِ ویلیام لایکن
– ص. ۶، س. ۸: به معنیِ‌گسترش‌یافته خودآشکار هست نه
– ص. ۸، سطرهای ۱۴ و ۱۵: آنچه به‌طورِ پیشینی دانسته است، به طریقی از طرق، مستقل از تجربه، دانسته است.
– ص. ۱۲، سطرِ پنجم از آخر: خاطرنشان می‌کند که حکمِ مفروضِ وجهیتِ معطوف به قضیه
– ص. ۱۶، س. ۵: ولی نه همه‌ی ابژه‌ها به‌طورِ ذاتی دارند.
– ص. ۲۳، اولین و آخرین شماره‌ها: تعدادِ حواریون مرکّب است ضرورتاً صادق نیست و تعدادِ حواریون ذاتاً مرکّب نیست.
– ص ۳۵، سطرِ چهارم از پایین. شکلِ فعلی، گرچه کاملاً هم بی‌ربط نیست، تا حدِ زیادی نتیجه‌ی اشتباهِ منِ مترجم است، و بخشی از آنچه در یادداشتِ مترجم در صفحه‌ی چهارده آمده باید اصلاح شود. عجالةً، تا پیش از چاپِ دوم، توجه کنید که فرمولی که پلنتینگا می‌گوید که اگر صادق باشد چه می‌شود، همان فرمولِ (۹) در صفحه‌ی بعد است. نیز، عبارتِ اگر صادق باشد نباید ایرانیک باشد.
– ص. ۸۵، س. ۳ در قسمتِ ۳: دیدنِ اینکه میل چه در ذهن داشته