امروز عصر تیم‌اش بازی می‌کند. پیش‌بینیِ نتیجه؟ "إن شاء الله به یاریِ خدا بچه‌های ما 1-2 بازی رو می‌برند."
آقای سرمربی قبلاً به ما اطلاع داده است که روابطِ ویژه‌ای با خدا دارد. اما نفهمیدم که اگر قرار است کمک بگیریم، چرا درخواست کنیم که گل بخوریم؟ چرا مثلاً نگوییم 0-1 یا 0-2؟
وقتی ایدئولوژی‌زدگیِ جامعه کلمه‌ها و عبارت‌هایی را بی‌مفهوم می‌کند. وقتی صاحبِ سخن جمله‌هایش را نه از سرِ ذوق یا از سرِ رساندن مفهومی درباره‌ی موضوعِ موردِ بحث، که برای نشان دادنِ اعتقاد (؟) خودش به ایدئولوژیِ مسلط در جامعه شکل می‌دهد.
به نظرم خیلی وقتها، یا شاید حداقل وقتهایی، عباراتی که بر زبان ِ خیلی هامان می نشینند نه از سر ِ ذوق و رساندن ِ مفهومند و نه حتی برای نشان دادن ِ اعتقادی به یک ایدئولوژی ِ خاص. بعضی وقتها بیان ِ عبارتی عادت می شود و لزوما فکر و اندیشه ای پشت ِ گفتنشان نیست. مثلا من اصلا اهل ِ فوتبال نیستم و همیشه در اخبار این جمله را از زبان ِ مربیان ِ داخلی می شنیدم. حدسم این بود که این جمله جزوی از دایره ی عبارات ِ مربوط به فوتبال در ایران است و سرپرستان و مربیان به عادت آن را استفاده می کنند. از بس که شنیده اند.
شاید چون آقای سرمربی از قبل اطلاع داشته که سرمربی حریف هم روابطِ ویژه‌ای با خدا دارد.
بارِ اول که خواندم، خوانده شد "غیر بدیهی"؛ به شدت هیجان زده شدم: مثلِ "طبیعتا" در "و شیخ هم طبیعتا خراب کار و فاسق است"–که خودت گفتی. بعد دیدم که "غیر بهینه" است! 🙁
این احتمال هم وجود دارد که به راستی به کهف، 32-44 باور داشته بوده باشد.